Plaatjes versus de cijfers

Nieuw jaar, tijd voor een nieuw perspectief.
Dat werd een CT scan: de cijfertjes zeggen volgens de oncoloog niet alles. Dus werd het tijd om de boel ook eens van de binnenkant te bekijken.
Dat plan was er al, maar omdat het cijfertje een punt was gestegen, leek de scan daardoor ook wel een goed idee.

Dus hop, op naar de behandelafdeling om het infuus in de port-a-cath te plaatsen. Ja zomaar adertjes prikken voor een infuus is not done anymore.
Dat levert nog wel eerst een communicatie verwarring op met de afdeling waar de scan gemaakt wordt. Als ik een afgestemde afspraak wil met de behandelafdeling, weet mevrouw achter de balie niet zo goed hoe dat werkt. Zij belt iemand en geeft dan aan dat het ook beneden kan…???? Huh??? Nou vooruit dan maar.
Door ervaring echter wijzer, zorg ik er wel voor dat ik er ruim op tijd ben.  Want wie weet wat hier nu dreigt mis te gaan. En of er toch weer iemand een eigenwijs plan opvat om wel zelf in de aders te willen prikken.
Gelukkig gaat het goed, maar wordt ik toch eerst naar boven verwezen, want daar wordt écht op de behandelafdeling geprikt. Nee, natuurlijk doen wij dat hier niet…………..
Vervolgens weer naar beneden, want er moet nog een liter vloeistof in. Dat is drinken, drinken en nog eens drinken om de organen zichtbaar te maken. En mijn broerlief genietend van een kop koffie tegenover mij. Gelukkig vindt ik het drankje niet vies en is het te doen.

Dan mag ik de scan ruimte in. Wat is het daar toch altijd koud, brrrr.
Krijg dan lekker dekentje over mij heen, maar dat is zo’n dun ding, dat het bibberen blijft. Dat wordt straks proberen alles op stil te houden………
Vooraf krijg ik nog een anti allergie middel ingespoten. Ik reageer namelijk op de jodium houdende infuus die ik straks krijg.

CT scan

CT scan

Vervolgens begint de rit door de welbekende maan: ik schuif van onder tot boven er doorheen, een vriendelijke mevrouw vertelt dat ik  mijn adem in moet houden. Gelukkig zegt zij ook na een aantal seconden dat ik weer mag inademen.
Dan komt het infuus met de jodium. Altijd weer voelbaar hoe dit door mijn lijf loopt: eerst warm in mijn hals, dan loopt de warmte verder mijn lijf in en als toppunt van de lol krijg ik het gevoel dat ik aan het plassen ben…….. ach ja, door de ervaring weer ik dan weer dat het erin zit en zal laten zien wat er van buiten niet te zien is.

Vanwege de mogelijke allergische reactie mag ik nog even blijven zitten. Door de anti allergie wordt ik wel steeds duffer en slaperig. Ben dan ook blij dat ik naar huis mag. Waar ik de rest van de middag en avond in slaapstand door zal brengen.

Een week later de uitslag: de oncoloog weet waar zij mij blij mee kan maken en gaat recht op het doel af: jij wilt weten wat de scan laat zien? Ja natuurlijk!!!
Ik heb stiekem al op haar loopje naar de spreekkamer gelet, ik denk te weten daaraan te zien hoe de stemming zal zijn…… deze keer lijkt het een positief loopje.
En dat klopt: het plaatje laat zien dat er geen nieuwe tumoren zijn. En waar de eerder geziene tumoren zaten, is nu voor het zwart een boel wil in de plaats gekomen. Dat betekent dat daar weer bot wordt gemaakt, het is een soort litteken weefsel (sclerose).
Yesss, de pillen doen dus wat zij moeten doen. Ik weet weer waarom ik die berg iedere dag weer naar binnen werk.

Lang leve de pillen

Lang leve de pillen

Met de cijfers is het echter anders gesteld: de tumormarkers gaan duidelijk omhoog. Van een 39 naar een 48……..
De oncoloog stelt mij gerust dat dus de markers alleen niets zeggen, dat de plaatjes belangrijker zijn.
In de vreugde van het moment, stelt mij dat gerust. Maar alles-willende-wetende ikke blijf dan toch nog even twijfelen….wat is dit, wat betekent dit……..
Ik zie dan bij informatie van het AvL  (http://www.avl.nl/diagnostiek/tumormarkers/)  dat markers inderdaad niet alles zeggend zijn, kan ook iets anders zijn dat dit verhoogt.

Dus voor nu ga ik voor de plaatjes, die mooie plaatjes.
En laat de cijfertjes rusten.