Hoe het begon deel 2: De verdediging van de Wee Freemen

Wee Freemen Clan ©2008-2015 BrunaBrito

This is how it ends
I feel the chemicals burn in my bloodstream
Fading out again
I feel the chemicals burn in my bloodstream
Tell me when it kicks in
(Ed Sheeran, Bloodstream)

9 maart 2012
Van een gezond, onbezorgd leven beland je dan opeens in een onbekend leven. Overgeleverd aan artsen die hopelijk weten wat nu het beste is. Want ik heb geen idee en wil hier alleen maar gezond weer uitkomen. Door de voorlichting van de verpleegkundige kan ik het ergste verwachten, pfff er is een hele lijst van mogelijke bijwerkingen! En een boekwerk aan informatie…… en weer dat ernstige gezicht. Maar ik vind er niks ernstigs aan, ik wil actie. Want ik was nog niet van plan om dood te gaan.

Hoe pak je dit onbekende pad dan aan?

Stap 1 is de chemokuur, genaamd TAC (google voor meer info). Even simpel verwoord is het dat je dan 3 soorten chemo’s krijgt. Iedere 3 weken mag ik nu aan een infuus, waarin die 3 duiveltjes aan het werk gaan. En daarnaast nog allerlei andere vloeistoffen die de bijwerkingen moeten beperken. Tja, hoe slim bedacht dan toch weer: vloeistof die niet alleen de tumorcellen stuk maken maar veel meer dan dat. Maar ook meteen het vloeibare “doekje voor het bloeden” die de boel weer moet sussen.

Door de rode chemo als onderdeel van deze “Takke” kuur gaat mijn fantasie volledig los: De Wee Freemen komen mij redden: het zijn Terry Pratchett’s rood harige mannetjes, zij zijn chaos, onhandig, dol op drinken en daarna dan natuurlijk vechten met alles en iedereen inclusief zichzelf. Maar boven alles zullen zij alles doen voor hun Koningin. (T. Pratchett, The Wee Freeman, Tiffany serie. Nederlandse vertaling; De Vrije Oortjes).

Wee Freemen Charge

Dus bij ieder infuus dat ik de komende 6 keer krijg, zie ik mijn mannetjes naar binnen rennen en die verdomde tumor een paar flinke tikken uitdelen. En ja, bij iedere poging lukt het mijn mannetjes om die tumor een kopje kleiner te maken. Het lukt hen zelfs in al hun dronkenschap om de tentakels van dit beest in mijn hals af te hakken en eruit te werken. Yippiiee, you go Wee Freemen, mijn helden. Ook al hakken zij daarbij ook in op andere delen van mijn lijf en veroorzaakt dat bijverschijnselen, dat neem ik voor lief. Geef ze nog een borrel!

“Whut’s the plan, Rob?” said one of them. “Okay, lads, this is what we’ll do. As soon as we see somethin’, we’ll attack it. Right?” This caused a cheer. “Ach, ‘tis a good plan,” said Daft Wullie.”
Terry Pratchett, The Wee Free Men